Umowa kredytu denominowanego – WŁASNY KĄT hipoteczny
W umowie kredytu mieszkaniowego WŁASNY KĄT hipoteczny (Części Ogólnej, tzw. COU) – znajdowały się następujący zapisy:
„W przypadku wypłaty kredytu albo transzy kredytu w walucie polskiej, stosuje się kurs kupna dla dewiz obowiązujący w PKO BP SA w dniu realizacji zlecenia płatniczego, według aktualnej Tabeli kursów” – § 4 ust. 2 COU;
„W przypadku dokonywania spłat zadłużenia kredytobiorcy z: 1) ROR – środki z rachunku będą pobierane w walucie polskiej w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty spłaty kredytu w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, przy zastosowaniu kursu sprzedaży dla dewiz, obowiązującego w PKO BP SA w dniu, o którym mowa w § 7 ust. 5 CSU, według aktualnej Tabeli kursów; 3) rachunku technicznego – środki z rachunku będą pobierane w walucie kredytu w wysokości stanowiącej kwotę kredytu lub raty; wpłaty dokonywane na rachunek techniczny w walucie innej niż waluta kredytu, będą przeliczane na walutę kredytu przy zastosowaniu kursów kupna/sprzedaży dla walut, obowiązujących w PKO BP SA według aktualnej Tabeli kursów” – § 22 ust. 2 COU.
Zarzuty w stosunku do umowy – nieważność umowy kredytu denominowanego
Z uwagi na znajdujący się w umowie mechanizm denominacji, w pozwie podniesiono zarzuty dotyczące między innymi: braku transparentności wzorca umownego (umowy), naruszenia zasady swobody umów, przepisów prawa bankowego, naruszenia zasady określoności świadczenia i nieuzgodnienia istotnych przedmiotowo elementów umowy, jak i naruszenia obowiązków informacyjnych, w tym nieprzedstawienia pełnych i zrozumiałych informacji o ryzyku kursowym oraz braku rzetelnej informacji o granicach ryzyka walutowego.
Oczywiście argumentacja przedstawiona w pozwie dotyczyła także znajdujących się w umowie klauzul niedozwolonych, które w sposób nieuprawniony umożliwiały bankowi jednostronnie i arbitralnie ustalać kursy kupna oraz sprzedaży CHF.
Spłacony kredyt CHF – a możliwość odzyskania nadpłaconych pieniędzy
Z uwagi na to, że umowa została spłacona w 2018 r., kredytobiorcy w ramach sporu sądowego domagali się zasądzenia na ich rzecz tzw. nadwyżki ponad udostępniony kapitał.
Fakt, że doszło do przedterminowej spłaty udzielonego kredytu nie stało na przeszkodzie w wytoczeniu przeciwko bankowi powództwa o zapłatę.
W toku proces Sąd I Instancji podzielił argumentację Kancelarii zasądzając na rzecz kredytobiorców kwotę 65.941,96 złotych (słownie złotych polskich: sześćdziesiąt pięć tysięcy dziewięćset czterdzieści jeden 96/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od niniejszej kwoty od dnia 19 września 2020 r. do dnia zapłaty, a także zwrot kosztów procesu.
Wyrok jest nieprawomocny. Kancelaria oczekuje apelacji ze strony banku.
