Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału – sprzeczność z prawem unijnym
TSUE w wyroku z dnia 15 czerwca 2023 r. o sygn. C – 520/21 wskazał, iż przepisy Dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy intepretować w ten sposób, że:
– stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą w przypadku uznania, iż umowa kredytu zawarta przez konsumenta i bank jest od początku nieważna z powodu zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych, bank, oprócz zwrotu pieniędzy zapłaconych na podstawie tej umowy oraz zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty, może w następstwie takiego uznania domagać się od konsumenta także dodatkowych świadczeń
– nie stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą w przypadku uznania, iż umowa kredytu zawarta przez konsumenta i bank jest od początku nieważna z powodu zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych, konsument, oprócz zwrotu pieniędzy zapłaconych na podstawie tej umowy oraz zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty, może w następstwie takiego uznania domagać się od banku także dodatkowych świadczeń.
Z powyższego wyroku wynikają następujące, niezwykle istotne, kwestie:
– po pierwsze, bank nie ma prawa domagać się od konsumenta (frankowicza) tzw. wynagrodzenia za bezumowne korzystnie z kapitału w przypadku uznania umowy kredytu frankowego za nieważną;
– po drugie, konsument jest uprawniony do żądania od banku dodatkowych świadczeń (wynagrodzenia) wykraczających poza koszty wynikające z rozliczenia nieważnej umowy kredytu frankowego;
– po trzecie, odsetki należne konsumentom winny być zasądzone od daty opóźnienia w spełnieniu świadczenia, a nie od daty tzw. pouczenia konsumenta o skutkach stwierdzenia nieważności umowy kredytu frankowego.
Ww. wyrok jest zgodny z Opinią Rzecznika Generalnego TSUE, o czym pisałem w artykule: „Banki bez wynagrodzenia za korzystanie z kapitału – opinia Rzecznika Generalnego TSUE”.
Rozliczenie nieważnej umowy kredytu frankowego
Pozywając bank – przy uwzględnieniu komentowanego orzeczenia TSUE – konsument musi zatem liczyć się z koniecznością rozliczenia między stronami polegającego na zwrocie wzajemnych świadczeń.
Przyjmijmy, że kredytobiorca otrzymał od banku kwotę 200 tys. PLN. Do dnia dzisiejszego kredytobiorca tytułem rat kapitałowo – odsetkowych oraz innych opłat (prowizja, ubezpieczenie) zwrócił bankowi kwotę 250 tys. PLN. Przy nieważnej umowie bank będzie musiał zwrócić nadpłacony kapitał, a więc kwotę 50 tys. PLN.
Więcej informacji o rozliczeniu nieważnej umowy kredytu frankowego znajdziesz w artykule: „W jaki sposób przebiega rozliczenie nieważnej umowy kredytu frankowego?”.
Pomoc prawna dla frankowiczów – stwierdzenie nieważności umowy kredytu frankowego
Wyrok TSUE z 15 czerwca 2023 r. o sygn. C – 520/21 praktycznie eliminuje ryzyko bycia pozwanym przez bank o tzw. wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału. Banki tracą zatem argument w straszeniu frankowiczów negatywnymi konsekwencjami domagania się przez nich w sądzie stwierdzenia nieważności umowy kredytu frankowego.
Kancelaria świadczy pomoc prawną dla frankowiczów w sporach z bankami zarówno w sprawach dotyczących stwierdzenia nieważności umowy kredytowej, jak i odzyskania nadpłaconych pieniędzy. Jeśli zastanawiasz się, czy masz szansę w sporze z bankiem o stwierdzenie nieważności umowy kredytowej, zwróć się do mnie. Przenalizuję Twoją dokumentację oraz przedstawię optymalną strategię działania.
