Umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „MULTIPLAN” waloryzowany kursem CHF – klauzule abuzywne
W umowie o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „MULTIPLAN” waloryzowany kursem CHF znajdowały się między innymi następujący zapisy dotyczące zasad ustalania wysokości salda kredytu i wysokości poszczególnych rat kredytu w oparciu o kursy waluty obcej CHF:
„3. Waluta waloryzacji Kredytu” – § 1 ust. 3 Umowy;
„Kwota kredytu wyrażona w walucie waloryzacji na koniec dnia ————— według kursu kupna waluty z tabeli kursowej BRE Banku SA wynosi ———————— CHF. Kwota niniejsza ma charakter informacyjny i nie stanowi zobowiązania Banku. Wartość kredytu wyrażona
w walucie obcej w dniu uruchomienia kredytu, może być różna od podanej w niniejszym punkcie” – § 1 ust. 3A Umowy;
„Raty kapitałowo – odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej BRE Banku S.A. obowiązującego na dzień spłaty
z godziny 14:50” – § 10 ust. 4 Umowy.
Rozstrzygnięcie sądu I Instancji – przesłankowa nieważność umowy
Z uwagi na to, że umowa została spłacona w 2014 r., kredytobiorca w ramach sporu sądowego domagał się wyłącznie zwrotu spłaconych pieniędzy.
Fakt, że doszło do przedterminowej spłaty udzielonego kredytu nie stało na przeszkodzie w wytoczeniu przeciwko bankowi powództwa o zapłatę.
Zgodnie z tzw. teorią dwóch kondykcji sąd zasądził na rzecz kredytobiorcy wszystkie spłacane na poczet umowy raty kapitałowo – odsetkowe, składki na poczet ubezpieczeń czy prowizję.
Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia był fakt podpisania między stronami tzw. Aneksu antyspreadowego i rozpoczęcie przez kredytobiorców spłaty kredytu bezpośrednio w walucie CHF.
Zasądzone kwoty dotyczą kwot spłacanych od 2008 r.
Rozstrzygnięcie sądu II Instancji – przesłankowa nieważność umowy. Brak wynagrodzenia za tzw. bezumowne korzystanie z kapitału
Sąd II Instancji oddalił apelację pozwanego banku.
Na uwagę zasługują dwie kwestie. Po pierwsze, nieuwzględnienie podniesionego przez pozwany bank zarzutu zatrzymania. Sąd II Instancji wskazał, że zarzut zatrzymania nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem stałby on w sprzeczności z treścią Dyrektywy 93/13.
Po drugie, kwota „przedstawiona” do zatrzymania obejmowała również kwotę z tytułu wynagrodzenia za tzw. bezumowne korzystanie z kapitału.
Sąd II Instancji wskazał, że bankowi nie należy się wspomniane wynagrodzenie za tzw. bezumowne korzystanie z kapitału – i z tego względu podniesiony zarzut zatrzymania również nie mógł zostać uwzględniony.
Przedmiotowy wyrok jest prawomocny. Zasądzone wyrokiem kwoty zostały wypłacone kredytobiorcy.
